Let's go to the beach!

Na een weekje school, waarin ik mijn presentatie voor Engels had overleefd en het vroege opstaan voor stage vrijdag (om 6 uur 's ochtends). Had ik een mooi weekend in het vooruitzicht. Drini Beach!

Maandag hadden Monique, Eef en ik onder het genot van een bakje koffie en thee besloten dat we een weekendje weg zouden gaan. Na wat bladeren in de Lonely Planet en wat zoekwerk op internet hadden we een plan; Drini Beach. Een paar uur later was het hotel geboekt met wat hulp van onze huisbaas en hadden we onze reisleider geïnformeerd over onze plannen. Yono ging akkoord en zou ons vrijdag om 5 uur ophalen bij het appartement.

Vrijdag 5 uur werd 7 uur. Heerlijk die Indonesische mentaliteit. Na een 2 uur durende tocht in het donker door de bergen kwamen we aan in Kukup. Hier hadden we ons hotel geboekt. Wat op internet er uitzag als een leuk knus straatje leek 's avonds toch iets minder aangenaam. Gelukkig werd ons humeur een stuk beter bij het zien van onze volledig roze hotelkamer (muren, bed, dekbedovertrek etc.). Als bonus kregen we een gat als toilet en een echte Indonesische douche (lees: een bak met water en een emmertje om het water over je heen te pleuren. Hier de normaalste zaak van de wereld & bijna iedereen heeft zo'n douche). Maar voor 6 euro hadden we niks te klagen. Na een goede Nasi Goreng hap besloten we de volgende ochtend om 3 (!) uur te vertrekken thuis voor een zonsopgang aan het strand.

Na 4 uur slaap, een helse rit op scooters door de bergen en een beklimming stonden we met z'n alle bovenop een rot die uitkeek over zee. Onze Yono, avonturier dat het is, en zijn vriend dachten dat we nog wel naar een betere spot konden klimmen. 1 uur later en een hoop schaafwonden rijker waren we niet op de plek. Maar afgedaald naar een ander heel mooi afgelegen strandje. Nu Over de rotsen in het water klommen we als aapjes terug naar het strand.. Vervolgens zijn we nog naar vele andere stranden geweest (Drini, Sandranan, Baron, Kukup en nog twee andere waarvan ik de naam niet weet) en hebben we vooral gerelaxt.

Zoals verwacht heeft de avond zaterdag niet erg lang geduurd. Na een goede nachtrust werd ik wakker van Eef die druk in aan de babbel was geraakt met twee andere Indonesische gasten van het 'hotel'. Of we kokosnoot lustte? Met onze slaperige oogjes konden we dat aanbod natuurlijk niet afslaan. Monique en Eef hadden nog wel zin in een Nasi Goreng (het was immers pas de 4de van het weekend). Yono had ons al gewaarschuwd voor het fenomeen 'Nasi Boring', hiervoor wilde ik dan ook waken. Ik vond het dan ook geen straf om deze ronde over te slaan. Aan het einde van de middag, na 36miljoen foto's met Indonesiërs, zijn we aan de 60 kilometer durende tocht naar Jogja begonnen. Prachtige rit door de bergen, waarbij we wel een aantal keer afstand moesten houden van vrachtwagens die dreigde terug achteruit de berg af te rollen. Toen we vervolgens ook nog langs een papier controle kwamen van de politie was het feest helemaal compleet. Wij in opperbeste stemming onze scooter-papieren laten zien. Met onze op school geleerde zinnen Indonesisch en ons vloeiende Engels konden we een aardig praatje met de mannen maken. Totdat ze ineens begonnen over een 'Driver's Licence'. In klap spraken we alleen nog maar Nederlands en snapte we er niks van. Zoals verwacht wist deze vriendelijke politie niet hoe met deze situatie om te gaan en mochten we met een grote, tevreden glimlach op onze gezichten verder rijden.

De mentaliteit van de mensen hier is heerlijk. Iedereen lacht vriendelijk en is vrolijk. Tijd doet er niet toe. Niemand is gestrest en iedereen heeft tijd om gewoon met elkaar te zijn en te kletsen. Ik ga ook zonder moeite in deze 'flow' mee. Zonder moeite verlies ik de tijd uit het oog, blijven we ergens hangen na het eten en stressen doe ik hier al helemaal niet (alsof ik dat in Nederland wel deed).

Deze goed uitgelegde Indonesische mentaliteit begint ook al zijn tol te eisen in het typen van reisverslagen. De 3de avond dat ik een poging doe om dit kleine stukje af te typen. Dus bij deze mensen. Een kersvers nieuw reisverslag van mij, 12062.09 km verderop achter m'n laptop in m'n net gepoetste kamer.

Liefs!

Het eindpunt kan nooit zo interessant zijn als de weg er naar toe.