Alles wat stijgt moet ooit een keer naar beneden..

M’n laatst reisveslag was Drini beach. Sinds dien heb ik weer een hoop mooie avonturen mogen beleven. Beginnende met een fietstocht door de rijstvelden. Allemaal achter de Indo-er aan op een gammel fietsje in een tempo waar je u tegen zegt. We vielen nog bijna niet om. Onderweg hebben we enorm leuke en interessante dingen gezien. We hebben zelfs de mensen op de rijstvelden een handje meegeholpen en bakstenen gefabriceerd. Als dat geen productieve dag is! Daarna hebben we heerlijke verse tempé, kokosnoot en kroepoek mogen nuttigen. Hard werken wordt beloond.

Zondag zijn we gaan paragliden op Pantai Parangritis. Nadat we vroeg waren op gestaan en met flinke snelheid op onze scootertjes met de tourgide Jaimy naar het strand waren gegaan hebben we daar nog zo’n 3 uur gewacht tot de windrichting goed stond. Helaas was deze niet ideaal, maar een kleinigheidje blijf je houden. Vanaf het punt waarvan we zouden gaan paragliden had je een perfect uitzicht over het strand. Erg mooi! In de lucht was het nog allemaal net wat mooier. De wind hielp ons vandaag helaas niet echt, dus binnen een paar minuten stonden we weer met onze beentjes op het strand. Jammer, maar wat een ervaring! Gaaf om te doen.

Donderdag hadden we onze eerste stagedag. Ik zou om 7 uur (Ja, shoot me) lesgeven in Grade IV, kids van 11 jaar. Alles duurt hier vijf keer zo lang dan in Nederland en is duizend keer onduidelijker. Zonder enig idee te hebben van het niveau van de kinderen was heb ik daar gestaan. Achteraf best lachwekkend. Wat zijn ze druk.. Pff. Het is hier de normaalste zaak van de wereld om niet mee te doen als je niet wil, door te kletsen als de docent iets staat uit te leggen of op te staan en uit het niets naar het toilet te gaan. Flink wennen dus. Donderdag de tweede poging.

Met het weekend in het vooruitzicht leek het ons een slim idee om weer eens nieuwe plannen te maken. Na middagje was het plan dan daar genaamd: Jomblang cave. Op de foto’s zag het er in ieder geval heel gaaf uit. En dat viel zeker niet tegen. Al was het wel even slikken toen we de 70 meter diepe afgrond zagen waar we in zouden worden ‘gestort’. Ineens was het een stuk rustiger. Maar watjes zijn we niet. Dus die regenlaarzen aan, tuigjes aan, helmpjes op en gaan! Monique was het eerste slachtoffer en toen Eef en ik hoorde dat het allemaal wel meeviel gingen ook wij met een gerust hart naar beneden. Eenmaal daar aangekomen merkte ik direct hoe warm dat het was. Thank god voor de 1,5 liter fles water die ik in m’n tas had meegenomen. Na een korte wandeling door de modder die echt voetje voor voetje ging kwamen we bij de grot. Er werden een paar lampjes aangemaakt en we konden doorlopen. Uiteindelijk kwamen we bij de echte ‘Jomblang cave’. WAUW. Geen andere woorden voor eigenlijk. Of nouja, wel. Het was echt mega gaaf om te zien. Het zonlicht kwam door het gat aan de bovenkant naar binnen en er liep een wilde stroming recht door de grot. Nadat we hier een geheel verzorgde fotoshoot hebben gehad zijn we weer met onze blubberlaarzen teruggelopen en omhoog getrokken aan een touw door 6 mannetjes. Pure paardenkracht hebben ze hier, lekker ‘the old fashion way’. Vervolgens alle modder van onze lichamen afspoelen en een lekkere nasi hap kon natuurlijk ook bij dit uitstapje niet ontbreken. Een fijne dag. Om vervolgens een goed excuus te hebben om zondag eens een hele dag 'niks' te doen.

Vandaag zijn we naar het immigratie kantoor geweest. We mogen nog een maandje langer blijven. In ieder geval een maandje langer rust voor jullie. Geniet ervan. Dan doe ik dat hier ook.

Sampai jumpa!