Vooral niet stil zitten..

Zoals de titel van dit reisverslag al zegt.. we zitten hier niet stil.

De laatste keer dat ik schreef had vulkaan Kelud ons weekend behoorlijk verziekt. De vorige schoolweek was minder dramatisch, op een fikse oorontsteking na waar ik behoorlijk last van had. Gelukkig is iedereen hier enorm behulpzaam en is een docent met me naar de apotheek gereden om er zeker van te zijn dat ik de goede medicijnen ervoor kreeg.

School blijft school. We leren de taal van hier en hoe we Engels aan kinderen moeten geven. Vorige week zijn we ook begonnen met het aanleren van een typisch Indonesische dans. Daar hebben we nog een jongen leren kennen, Max, hij komt ook uit Nederland en vertelde ons over de vrijheid die je hebt met een scooter.

Met andere woorden… Vrijdag hadden Monique, Eef en ik een scooter. Daarbij hadden we het geweldige plan om naar het strand te gaan. Volgens de locals een kleine 45 minuten scooteren.. Dat viel dus vies tegen. Een kleine 2,5 uur en een Indonesische regenbui later was er nog geen strand te bekennen. Wel hebben we nu kunst van rijden in het Indonesische verkeer onder de knie. Aan de linkerkant van de weg rijden. Rechts inhalen. Links inhalen. Geen richting aangeven. Auto's die maar wat doen. Om de 3 seconde een toeter horen… Verkeersboetes kennen ze hier ook niet. Gelukkig ligt er in Nederland nog een op me te wachten..

Aldus, zaterdag besloten Jimmy, Janna, Eef & Danique naar een club hier te gaan; Bosche. Monique en ik besloten om thuis te blijven en even snel een biertje te gaan halen in de supermarkt. Vrolijk lopen we de tent in, uiteraard kijkt iedereen ons aan.. We komen aan bij de koeling, waarin voorheen nog bier stond.. Het bier was vervangen voor water! Vriendelijk vroegen we de aan een winkelbediende waar onze geliefde Bintang biertjes waren.. 'Sold out'.. 'And what about the Jack Daniels?'.. 'Sold out'. Oké, apart. Gelukkig vonden we een vriendelijke Indonesiër die ons wel kon helpen. Een uur later zaten we dan toch met 2 sixpackjes Bintang op de scooter terug naar huis.

Terwijl de andere zondag lagen bij te komen van hun wilde nacht stappen besloten Monique en ik om op pad te gaan. We moesten en zouden dat strand vinden. En inderdaad, een kleine 2 uur later stonden we op een berg die uitkeek over het strand en de zee. Enorm mooi uitzicht, wat ik graag met sommige van jullie had willen delen.. Gelukkig hebben we de foto's nog. Natuurlijk moesten we dat strand ook van dichtbij zien.. 5 minuten later stonden we met onze beentjes in het zeewater. Het strand was bezaaid met Indonesiërs die allemaal met kleren aan (?) gingen zwemmen. Daar gingen onze goede bedoelingen met bikini. Helaas liet de zon het ook afweten vandaag.. dan maar een lekkere nasi-hap en melk uit een kokosnoot. Na 2 uurtjes strand en 80.000 foto's met de Indonesiërs op het strand vonden we het wel weer mooi geweest.. Goed verbrand, moe maar voldaan zijn we terug naar huis gegaan. Dat was een fijn dagje!

De nieuwe schoolweek is dus weer begonnen, en het opstaan valt me nog steeds zwaar. Iedere nacht wakker worden van de luidsprekers van de Moskee om 6 uur is niet bepaald een pretje.. Zaterdag staat er een tripje naar de historische wijken van Yogya gepland & Zondag een dagje dierentuin.. Ik ben benieuwd wat voor'n avonturen we dit weekend weer gaan beleven..

''Salemat malam!'' oftewel ''Goede avond!'

Ik loop hier trouwens soms de straten door, zonder dat het me opvalt hoe anders het hier is. Alsof ik thuis ben, maar toch ook weer niet. Ik kijk zonder echt te zien wat er is. Ik ben opzoek naar iets. Misschien wil ik wel zoeken, maar wil ik het niet vinden..